KATTENKUNTST Tekst en Foto's: Marianne Bijker, Diny van Kooten
Kunst uit het hart
Marianne Bijker
Ik noem mijzelf een beeldbouwer. Ik bouw met klei
beelden van mensen, dieren en andere vormen.
Ik hak dus niet in steen of hout maar stapel stroken, stukken of rollen klei op met mijn handen.'
Canope van Diskie
Marianne is a! haar hele leven bezig met dieren, reizen, andere culturen, kunst en de natuur. Vroeger thuis hadden ze een hond en een poes, konijnen, eenden en schildpadden en was ze omgeven door creatieve en reislustige ouders en kunstenaars met hun bezigheden.
Ze heeft ook nu nog altijd dieren om haar heen: twee katten, twee honden, kippen en, sinds ze 'buiten' woont, een ezel en een grote pony.
Marianne voelt zich overal sterk bij betrokken en maakt zich zorgen over hoever de mensheid gaat en wat Moeder Aarde nog kan verdragen.
Met verhalen over haar dieren kan ze boeken vullen.
Toon, de zwarte 'je weet wel kater' komt uit het asiel in Amersfoort. Hij en z'n zus waren ongeveer tien weken, toen ze in een doos in het bos gevonden werden. Ja ja, vakantietijd! Marianne kwam naar het asiel voor een rood poesje maar, omdat Toon de hele tijd met z'n lange poot uit de tralies naar haar aan het hengelen was, viel hij op. Omdat hij Marianne zo indringend bleef volgen, kon ze hem niet laten zitten. Toon is heel apart, kort zwart haar maar zo gewillig en slap als een Ragdoll. Verder is opmerkelijk dat hij om het huis blijft keutelen en de hele dag in en uit loopt. Terwijl zwart-witte poes Loes de hele dag in bed ligt te slapen en 's nachts naar het bos gaat om muizen, mollen, marters, hazen en ratten te vangen. Toon vangt wel veel muizen maar gaat nooit ver weg.
Loes is gevonden onder een school. Een wilde poes had daar haar nest. Toen ze werd overreden, hebben
de schoolkinderen de kittens melk gegeven maar toen de zomervakantie aanbrak, zijn de kittens van toen nog maar vijf weken oud verdeeld. Loes vloog uit angst achter in de nek tussen Mariannes haar. Ook Loes heeft haar dus uitgekozen. Loes had het heerlijk bij Marianne en had een heel leuk nest kittens gekregen voordat ze gesteriliseerd werd. Ze was érg gelukkig bij ons maar is helaas, door een veel te hard rijdende vuilniswagen, in onze straat overreden.
Omdat je van beelden maken in eerste instantie niet kan leven, heeft Marianne de Academie voor Beeldende Vorming gevolgd en kon ze nu naast het lesgeven haar eigen vrije werk maken.
Van 1977 tot 1989 heeft ze lessen handvaardigheid gegeven aan een middelbare school en van 1982 tot 1998 keramische werkvormen aan een Centrum voor Kunsteducatie. Tegenwoordig is ze full-time beeldhouwer.
De beelden die ze maakt, zijn te zien op haar website
31
en bij haar thuis. Ook exposeert ze ongeveer vijf keer per jaar in galeries.
Marianne wordt, naast veel kijk- en leesvoer, ook geinspireerd door haar omgeving, de natuur, kunst en cultuur en reizen. Hierdoor ontstaan unica in klei, soms gecombineerd met andere materialen. De onderwerpen voor haar beelden wisselen, net zoals de seizoenen en door wat er thuis en in de wereld gebeurt.
De 'slaapschalen' zijn ontstaan doordat Marianne's man een foto maakte van poes Suzy die heerlijk knus en warm opgerold lag te slapen in één van haar schalen. Waarom dan niet een poezenslaapschaal maken!
Ondertussen heeft ze de schalen in opdracht al in allerlei kleuren gemaakt. De 'Canope van Diskie' is gemaakt voor de as van een dierbare kat van een opdrachtgeefster.
Daarnaast maakt ze portretten van mensen en dieren maar ook symbolen van onvoorwaardelijke trouw en andere vormen, meestal vazen en schalen, ronde oervormen, gemaakt met de elementen aarde, water, vuur en lucht.
Marianne bouwt de beelden van klei met de hand op, ze zijn hol.
'Het duurde eeuwen totdat steen verweerde in hele kleine klei-deeltjes en ik bak mijn werk in ongeveer vijftien uur weer tot steen. Een kringloop sluit zich', aldus Marianne.
Op 1 en 2 december 2007 is het werk van Marianne te zien tijdens de Open Atelier dagen in Wijk bij Duurstede bij haar thuis.
